25 Haziran 2009 Perşembe

KANSERLE SAVAŞTA 1-0 ÖNDEYİM

GİRİŞ

Hayatımın bir anda değişebileceğini, bir gün içerisinde, bir ırmağın dev bir kaya parçasına çarpıp ikiye ayrılması gibi, seçeneksiz bir yola sürüklemesine tanık olabileceğimi hiç düşünmemiştim.
Sanki ırmağın benden kopan kollarından biri, ardına hiç bakmadan ve beni kendi başıma bırakıp gitti. O öldü, diye düşündüm. Öldü ve bu yüzden de beni terk etti.
Belki de ölmemişti, ama onu bir daha göremeyeceğim de kesindi.
Aptalca bile gelse bunlar, yaşandı.
Daha fazla düşünecek ne zamanım vardı ne de içimden geliyordu. İkiye bölünmüştüm ve bir parçam başına buyruk ve yine her zamanki başıboşluğuyla önünde uzanan yolda gidiyordu.
Kuşkusuz, başıma nelerin geleceğini bilmiyordum. Bilsem fark eden bir şey olur muydu?
Aslında herkes başına neler geleceğini bilmeden yola çıkar. Gelmemesi için bazı temennilerde bulunur, inancı varsa da dua okur.
Buna normal yaşamda “beklenti” adını veriyorlar. Başına bir şey gelmeden bir işin üstesinden gelmek.
Tereyağından kıl çekmek yani.
Benim de “beklentim” vardı tabii ki yola çıktığımda.
Ama ben tereyağından kıl çekemedim...

3 NİSAN CUMA, ÖĞLEN
3 Nisan Cuma günü, 1993 model eski Mazdamla Bodrum’a gitmek üzere yola çıkmaya karar verdim. Aslında ne bir gün önce ne daha öncesi böyle bir niyetim yoktu. Hiç de öyle Bodrum’a gidip “kafamı dinleyecek” dururum yoktu. Her şeyden önce ödemem gereken banka borçları vardı. Üstüne üstlük, bir konser bağlantısının tam ortasındaydım. Küçük bir gayretle konserleri yapabilir, borçlarımı da bütünüyle kapatabilirdim. Bodrum benim için yalnızca bir çılgınlıktı. Lüks falan da değildi. Dinleneceğim de yoktu. Kendimi biliyordum. Daha rahat içki içebilmek için evden uzaklaşıyordum. Bir hafta boyunca deliler gibi sarhoş olup, ardından Ankara’ya dönecektim. 14-15 saat sürecek bir içkisizlik küründen sonra, yavaş yavaş kendime gelecek, ardından da uzun süre içmeyecektim.
Daha önce çok yapmıştım bunu ve her zaman da yapabileceğimden emindim.
Bodrum’a gitmek isteğim biraz da evdeki durumumdan kaynaklanıyordu. Sıkıntılı bir hafta geçirmiş, eve kimi zaman çok geç gitmiş ve bol da alkol tüketmiştim. Kısacası, dünyanın en iyi insanlarından ve doktorlarından olan karım, bana haklı olarak ciddi anlamda küstü.
Aslında akıllı erkekler bu gibi durumları hemen lehlerine kullanmayı bilirler. Küslüğü bir süre daha devam ettirip, bu süre içerisinde “rahatlarına” bakarlar.
Ama öncelikle ben bu anlamda asla akıllı değildim, ikincisi ve daha da büyük problem olanı, içki içince bütün ilkelerimden ve taviz vermezliğimden feragat edebiliyor, daha da korkunç olanı, gidip olmadık bir yerde sızıyordum
Dolayısıyla ciddiye alınmadığım gibi, şöyle ağzı tadında bir küslük bile yaşayamıyordum.
Yanıma 500 lira kadar para almıştım. Oğluma telefon edip, arabayı bırakmasını istedim. Ben de onu yolda iş yerine bırakacaktım.
Araba geldiğinde tüm eşyalarım hazırdı. Evde bulunan hemen tüm hırdavat malzemelerini de arabanın bagajına yüklemiştim.
Hurda bir Mazda olduğundan, hızlı gitme şansım yoktu. İbre yüz kilometreye vurunca direksiyon sallanmaya başlıyor ve ister istemez süratimi düşürüyordu.
Yolda oğlumu çalıştığı yere bıraktım ve o anda da aklıma yanıma hiç kimlik almadığım geldi. Ne ehliyet, ne nüfus cüzdanı, ne trafik sigortası, ne kasko belgesi ne de benzeri bir kağıt veya karton parçası. Oğlum dönmek istedi, ama yüzüme hınzırca bir gülümseme takıldı. Macera arıyorsam, işte önümde uzanıyordu. Nereye kadar gideceksem, oraya kadar gitmeli ve gerekiyorsa oradan geri dönmeliydim.
“Sen bana kargo ile gönder,” dedim ve onu bırakıp devam ettim.
Bu yolculuk bir başka yaşamın başlangıcı olacakmış ya da hayatımın sonu olacakmış...
Bilemezdim.
İşin tuhaf tarafı, şu satırları yazdığım sırada bile bilmiyorum.

Hikayem son yirmi-yirmi beş günde başımdan geçen tuhaf bir hikayeyi içeriyor. Öyle noktalar var ki, ben açıklayamıyorum. Öyle noktalar var ki, çevremdekiler de açıklayamıyor. Hiçbir şey metafizik değil, hiçbir olayda olağanüstü güçler yok, hiçbir olayda rastlantı söz konusu değil, ama bir tuhaflık var...
Bu yüzden anlatma ihtiyacı hissettim belki.
Anlatmak zorunluluğu hissettim demek daha doğru...

İki ciddi körlüğüm var benim:
Biri renk körlüğü, öteki yön körlüğü.
Renk körlüğü ile çok fazla başım belaya girmedi. Zaman zaman çevremde ilgi noktası bile oldum. Herkesin merak ettiği, benim renkleri nasıl gördüğüm oluyordu, ben de çocukluğumdan beri ezberlediğim soruyla karşılık veriyordum: “Sen nasıl gördüğünü anlat, ben de anlatayım.”
Renklerin soyut olmasından kaynaklanan bir avantajdı benimki.
“Şunu ne renk görüyorsun,” gibi bir soru karşısında, genellikle aynı soruyla yanıt veriyordum. Tartışma da hızla “kaosa” sürükleniyordu tabii...
Ama yön körlüğü çok farklı. Bugüne kadar da sayısız zararını gördüm. Yakın dostlarım bilir: Birine bir yeri tarif etmeye kalktığımda parmağımı hangi tarafa uzatırsam, arkadaşlarım bilirler ki, söylemek istediğim yer asla gösterdiğim tarafta değil.
Yön körlüğüm bana Afyon’da da “azizlik” etti. Denizli yoluna gireceğime, tabelalara rağmen, Uşak yoluna girmişim. Uşak yoluna girdiğimi de ancak Uşak’a gelince fark ettim.
Dalgın gidiyordum ve durup bir benzincide dinlenmem gerekiyordu, ama devam ettim.
Uşak’ı geçtiğimde saat de akşam sekizi geçmişti.
Denizli 90, yazan bir tabelayı gördüm ve döndüm. Bu arada kendime ve yön körlüğüme ağız dolusu küfür ediyordum, ama bunu tuhaf bir şekilde, şarkı söyleyerek yapıyordum.
Uşak’tan Denizli tarafına döndüğüm yol  Çivril yoluymuş. Yoldaki tabelalardan anladım yine. Çivril yolu ise geliş-gidiş şeklinde. Duble yol değil.
Bir ara içim geçmiş.
Direksiyonun yalpaladığını fark edince, başımı kaldırdım. Bu arada belki karşımdan gelen arabalar korna da çaldığı için uyandım.
Bir arabayla burun buruna geleceğimi fark ettiğim anda, direksiyonu sağa kırdım.
Bir şeye çarpmanın sert sesini duydum en son.
Ve gerisi karanlık...
Uzun süren bir karanlık...
Bir ara uyandığımda ambulanstaydım. Doktor olduğunu sandığım biri telefonla konuşuyordu:
“Evet, merak etmeyin. Sayın müsteşarımızı hızla hastaneye götürüyoruz. Hayır, durumu iyi. Bir şeyi yok gibi görünüyor... Hayır, telefonla konuşacak durumda değil...”
Yine kendimi kaybetmişim.

 4 NİSAN
Ayıldığımda, kardeşim başucumdaydı.
Denizli Üniversitesi Hastanesi’nin acil servisinde, sedye benzeri sert bir yatağın üzerinde yatıyordum ve kolumda serum vardı. Kardeşim ile göz göze geldik, ama niye orada olduğumu ve kardeşimin niye başucumda olduğunu anlıyamıyordum. Kaza ile ilgili hiçbir şey yoktu kafamda.
Son derece doğal bir karşılaşma gibi kardeşime saati sordum.
Saat sabahın dördüydü.
Trafik kazalarından sonra, ambulansa alınan hastaların hemen pantolonları yırtılır veya kesilirmiş, nedenini bilmiyorum, ama öyleymiş. O yüzden benim de pantolonumu kesmişler. Başka pantolon da yanımda olmadığımdan, belden aşağı çıplak yatıyordum.
Serum bağlı olmasa, kalkıp sigara içmeye çıkacağım, ama serum engelliyor.
Yeniden uyumuşum.
Kalktığımda sabahın sekizi olmuştu. Serum çıkarılmıştı ve başımda Denizli Üniversite Hastanesi Basın Müşaviri Erhan Aran olduğunu sonradan öğrendiğim genç bir adam duruyordu.
“Ortak dostumuz haber verdi,” dedi.
Kim olduğunu bilmiyordum.
“Mustafa Kirman,” dedi.
Mustafa, Siyah Beyaz gazetesinden beri yakın dostum. Birlikte çalıştık, hemen hemen de aynı zamanlarda ayrıldık Siyah Beyaz’dan. O İstanbul’a gitti, ben Ankara’da devlet memurluğuna döndüm. Döndüğüm de pek iyi olmadı, İstemihan Talay tarafından, bir kapris uğruna Çorum’a kültür müdürü olarak sürüldüm.
İstemihan Talay’a bir türlü anlatamadım.
Bakan, ilk başta Hürriyet gazetesinin sekizinci sayfasına manşet olan ve diğer gazetelerde de önemli yer tutan, Star televizyonunun da birinci haberi olan: İhanet gibi kapris başlıklı haber nedeniyle bana kızmıştı. Çünkü, Cumhuriyetin 80. Yıl kutlamalarında BBC, o sıralarda İstanbul’da yapılmakta olan Offshore yelken yarışmaları sırasında, cumhuriyet şenliklerini de kayda almak istemiş, bu yüzden de bizden bilgi ve belge istemişti.
Basın müşaviri olarak görev yapıyordum.
Kültür gemileri seferden henüz dönmüştü.
Bütün kültür işleri, başkanlığını Tevfik Ketencioğlu’nun başkanlığını yaptığı, aralarında genel müdür, genel müdür yardımcıları, daire başkanları ve şube müdürlerinden oluşan bir komisyon tarafından yürütülüyordu.
Doğal olarak Müsteşar Yardımcısı Tevfik Ketencioğlu’ndan bir yazı ile konuyu anlatıp, etkinliklerle ilgili bilgi istedim.
Ama büyük hatam(!), yazıyı arz ve rica ederim diye bitirmekti.
Önce sekreteri Dilek aradı ve “Siz müsteşarıma rica edemezsiniz,” dedi.
Ben de dilim döndüğünce, yazımın Tevfik Ketencioğlu’na yazılmakla birlikte, muhatabımın kutlama komitesi olduğunu, orada şube müdürü ve hatta memurlar da bulunduğunu, yazım açısından yaptığımın bir hata olmadığını söyledim.
Bir süre sonra Tevfik Ketencioğlu aradı, aynı şeyleri ona da tekrar ettim.
Kabul etmedi ve kendisine “rica” edemeyeceğimi yineledi.
Yazıyı yeniden yazdırdım ve bu kez yalnızca arz ettim, ama ARZ şeklinde yazdım.
Bu hoş olmayan bir “memur” hareketiydi gerçi, ama haksız da sayılmazdım. Çünkü, bütün hiyerarşik yapılanmaya rağmen, bakanlıklarda basın müşavirleri ve özel kalem müdürleri doğrudan bakana bağlı çalışırlar. Zaten kadroları da düşüktür ve yalnızca yetkileri bakana yakınlıklarıyla sınırlıdır.
Bu olay temmuz 1998’de oldu ve İstemihan Talay olayın üzerine gitmedi.
Ta ki, UBA Ajansı haberi yeniden yayımlayıncaya kadar.
Pazar günüydü haber yayımlandığında. Pazartesi günü gittiğimde zaten eşyalarım topluydu ve çantam hazırdı. İstemihan Talay artık benimle çalışamayacağını söyledi, ben de itiraz  etmeden oradan ayrıldım.
Zaten cezalı bir memur olduğum için, ilk atamam Çorum’a yapılmıştı, Çorum’a yeniden atandım.
Tabii hemen rapor aldım, çünkü kısa süre sonra seçimler vardı.
Ama seçimlerde değişen bir şey olmadı.
1999’un ilk ayında Çorum’da başladım.
Bu arada tuhaf bir gelişme oldu: Adnan Keskin hem apartman komşumuz hem de aile dostumuzdur. Aynı binada (kurşunlanan bina) yıllarca altlı üstlü oturduk. Benim başıma bu olaylar geldiğinde de CHP Genel Sekreteri’ydi.
Beni Bülent Tanla ile buluşturdu. Tanla ile Turan Güneş üzerinde bir balıkçı lokantasında balık yedik.
Tanla’nın ve Keskin’in en büyük derdi, İstemihan Talay’ın Korkmaz Yiğit ile buluşup buluşmadığını kanıtlamaktı.
Böyle bir buluşmanın olacağını Mimar Behruz Çinici söylemişti. Behruz Çinici, çok daha önceleri İstemihan Talay ile görüşmek istemiş, bakan ise onu Müsteşar Tekin Aybaş’a havale etmişti. Aybaş da sürekli görüşmeyi erteliyordu. Kim söylediyse, adamcağız bana geldi ve derdini bana anlattı.
Üzeyir Garih ve Korkmaz Yiğit’in, İstanbul’da, 1. derecede SİT alanlarından birinde bir konut projesi yürüttüklerini, buna ise kendisinin de üye olduğu İstanbul Koruma Kurulu’nun engel olduğunu, bu yüzden de Koruma Kurulu üyeliğinden çıkartıldığını söylüyor ve bunun gerçek nedenlerini Bakan’a veya Müsteşar’a anlatmak istediğini belirtiyordu.
Çok uğraştım, ama Tekin Aybaş bir şekilde görüşmekten kaçtı ve görüşmeleri benim yürütmemi istedi.
En büyük hatası da bu oldu.
Benim de hayatımda önemli değişikliklerin başlangıcına imza attı.
Korkmaz Yiğit’i üç kez, Üzeyir Garih’i de iki kez aradım. Olayın ne olduğunu sordum. Çok sinirlendiler ve beni İstemihan Talay’a şikayet ettiler.
Bir akşam üzeri Bakan konuyu açtı ve “Mümtaz bey,” dedi. “Siz basın müşavirisiniz, gazeteci değil. Lütfen basın müşaviri gibi davranın.”
Yanına çağırdı, ama gitmedim.
Ertesi gün gidip, özür diledim ve artık karışmayacağımı söyledim.
İş işten geçmişti.
Çorum sürgününden sonra Bülent Tanla ile balıkçıda buluştuğumuzda, bana Kormaz Yiğit ile Bakan’ın Bakanlık’ta görüşüp görüşmediklerini sordu.
Korkmaz Yiğit’in bakanlığa geldiğini ancak Bakan ile görüşüp görüşmediğini bilmediğimi söyledim.
Korkmaz Yiğit’in bakanlığa geldiğini biliyordum. Özel kalemdeki arkadaşlara, Korkmaz Yiğit geldiğinde bana haber vermelerini söylemiştim.
Onlar da uğradığında bana telefon edip, “Korkmaz Yiğit burada,” demişlerdi.
Ama Bakan ile görüşüp görüşmediğini öğrenemedim.
Bu yüzden de “görüştüler” diyemiyordum.
Tanla çok güvenmedi bana, ama arada Adnan Keskin olduğu için sanırım, İstanbul’a davet etti. Bildiklerimi Noter huzurunda tekrar edecektim.
İki gün sonra İstanbul Dedeman Oteli’ndeydim. Tanla’nın bürosu da yürüyüş mesafesindeydi. Büroya gittiğimde Behruz Çinici’nin de orada olduğunu gördüm. Sanırım Koruma Kurulu işlerini yürüten Asuman Çavuşoğlu da oradaydı (sanırım adı buydu).
Notere bildiklerimi anlattım, ama görüştüler demedim. Çok ısrar ettilerse de, bunu söyleyemeyeceğimi defalarca belirttim.
Tanla da, Keskin de çok kızdı bana. Kendilerini aldattığımı düşündüler.
Sonunda Adnan Keskin ile İstemihan Talay Kanal D’de kapıştılar.
Sekreterlerimden Meral, kimle telefonla konuşursam konuşayım, günü ve saatiyle hatta süresiyle not ederdi.
Adnan Keskin’e, Kormaz Yiğit ile telefonla konuştuğumu göstermek için bu çizelgelerin fotokopisini vermiştim.
Keskin de, Kanal D’de İstemihan Talay ile yaptığı tartışmada, bu notlar sanki Bakan’ın telefon notlarıymış gibi havada sallayıp, “Görüştüğünüzü biliyoruz Sn. Bakan, kayıtları burada,” diye blöf yaptı.
İstemihan Talay yutmadı tabii... Kağıtların da bana ait olduğunu bir şekilde öğrenmişti.
İşte Çorum’a çivi çakmamın, İstemihan Talay bakanlıktan ayrılıncaya kadar da geri dönemeyişimin asıl nedeni bu oldu.
Ne CHP söz verdiği gibi bana yardımcı oldu ne de İstemihan Talay, “bu çocuk galiba haklıydı,” diyerek beni yeniden Ankara’ya almaya razı oldu.
Çünkü, Müsteşar Yardımcısı Tevfik Ketencioğlu ile ağır cezada görülmek üzere mahkemelik oldu. Üstelik bunu ben ona aylar önce söylemiştim.
Dinlememişti.
O da kurtarmadı beni.
Adnan Keskin’in havada salladığı kağıtları asla unutmadı.
Ortada bir şeyler döndüğü kesindi. Anıtlar ve Müzeler Genel Müdürü Kemal bey, Tevfik Ketencioğlu ve İstemihan Talay, bu olaydan kısa süre önce, Koruma Kurulunda karar çıkmayınca Asuman Çavuşoğlu’nu acele Ankara’ya çağırmışlardı. Hatta Asuman hanımın iddiasına göre onu tehdit bile etmişler, imzalanması için gayret göstermemekle suçlamışlardı.
Ancak buna tanık olmamıştım.
Bildiğim tek şey, bu inşaatın durmasıydı.
Behruz Çinici de benimle bir daha asla görüşmedi.
O da bana kızgındı belli ki...
Korkmaz Yiğit ile İstemihan Talay buluştular, demem onlar için öylesine önemliydi ki...
İşte İstemihan Talay bu inadımı asla öğrenemedi.
Namusluluğumdan değil, korktuğumdan söyleyememiştim.
Eğer buluşmadılarsa, çok büyük bir yalan söylemiş olacaktım ve ortaya çıkması da çok kolaydı. Zaten yeteri kadar kullanılmıştım CHP tarafından.
Daha sonra, yıllar sonra yeniden konuyu açmak istediler. Avukatları Levent Gök beni Etkin Yayınevi’nde ziyaret etti, Başkan’dan da selam getirdi, ama daha önce verdiğim ifadenin dışında bir ifade vermeyeceğimi söyledim. Bir daha da aramadı.
Kaza sonrası nedense bu olay aklıma gelmişti. Rastlantının zorunluluğuna inanan, ama şansa asla inanmayan biri olarak, bu olayın da gelişmesinden bir tuhaflık seziyordum.
Erhan Aran gece iki buçuğa kadar başımda beklemiş. Tomografiye girmeme, kan tahlillerime, serum ile beslenmeme ve daha bir çok şeye yardımcı olmuş.
Kazaya tanık olan bazı kişiler telefonla sağlığımı korkarak soruyorlarmış Erhan’ın söylediğine göre, burnum kanamadan çıkmış olmama ise şaşırıyorlarmış.
Hala tam olarak kendimde olmadığımdan, ne demek istediklerini anlamıyordum. Bana göre arabanın başına gidip, ufak tefek kaporta hasarına rağmen aynı arabayla Ankara’ya dönebileceğimi düşünüyordum.
Kaza Denizli’ye 
60 kilometre mesafede, Çivril-Çal kavşağında meydana gelmişti. Erhan’ın dediğine göre araba Çal Jandarma Karakolu’nun bahçesine çekilmişti ve eşyalarım da Jandarma’nın “nezarethanesi”ne yığılmıştı.
Hemen bilgisayarımı sordum. Üç bin dolar verdiğim bilgisayarım, arabadaki en değerli eşyaydı.
“Bilgisayar yok,” dedi Erhan. “Yine de bir kez daha sorayım jandarmaya.”
Sordu, ama yoktu.
Polise ve jandarmaya haber verildi.
“Mutlaka buluruz,” diyorlardı.
Kaza sırasında bir halüsinasyon görmüştüm. Kardeşime ve yeğenime de anlatmıştım. Kazadan sonra hayal meyal gördüğüm bir görüntüye göre, biri bilgisayarımı almış, koyu renkli bir arabaya doğru gidiyordu.
Bilgisayarımı biri çalmıştı... İlk akla gelen buydu.
Hastaneden çıktık. Arabaya gidip, işlemleri yapmamız gerekiyordu. Ben hala arabayla döneceğimi sanıyordum.
Çal Jandarma Karakolu’na gelene kadar, yolda birkaç kez kusmak zorunda kaldım. Midemde bir tuhaflık vardı.
Karakola gelip de arabayı görünce gerçekten kustum. Araba paramparçaydı. Ön cam tamamen küçük parçalar halinde içe çökmüş, tam kafamın hizasında ise iyice yapışmıştı. Arka cam yoktu. Oturduğum koltuğun baş koyacak kısmı fırlamış, arka camın iç tarafına düşmüştü. Bagaj kısmı öylesine kötü yamulmuştu ki, durduğu yerde içindeki eşyaları görebilmek mümkündü. Bagaj kapağı neredeyse yırtılmış ve yukarı kalkmıştı. Tampon ayrı bir yerdeydi. Ön farlar, motor, ön kapak tamamen dağılmıştı. Araba takla atmıştı ve ön camın kafamın üzerine inmesine neden olacak kadar tavanı eğmişti.
Araba, değil kullanılacak halde, hurda olarak satılacak halde bile değildi.
Tam o sırada telefon geldi. Arayan Ünal İnanç’tı. Çok kısa konuştu:
“Evladım, bilgisayarın vereceğim numarada. Git al, bir de teşekkür et. Bu insanlar lazım olur.”
Tık... Başka bir şey söylemeden kapattı Ünal ağabey.
Bilgisayarımı bulmuştum.

ÜÇ KURTARMA HİKAYESİ
Kaza olduğunda, beni ilk kim buldu, ilk kim müdahale etti, bilgisayarı kim aldı, arabayı kim çekti? Bütün bunlar soru işaretiydi benim için.
İşte üç hikaye:
1.        Arabanın kontrolünü kaybedip de direksiyonu sağa kırdığımı ve ardından şiddetli bir çarpma sesi duyduğumu hatırlıyorum, gerisini bilmiyorum. Bir anlatıma göre, arkamdan gelen otobüs durmuş ve aralarında doktor da bulunan bir kalabalık beni arabadan çıkarmış. Onlara göre araba tavanı üzerinde ters dönmüş vaziyetteymiş. Bacağım ön konsola sıkışmış, kırıktan kuşkulanmışlar. Çimlerin üzerine yatırmışlar ve 112’ye haber vermişler.
2.        Bilgisayarımı korumaya alan Celil adlı arkadaş benim yuvarlandığımı görünce durmuş, beni arabadan çıkarmış, 112’ye haber vermiş. Daha sonra otobüs gelince de bilgisayarı da alıp oradan uzaklaşmış. Ancak, Ünal İnanç ile bağlantısını bulamadım.
3.        Ben yuvarlandığımda, tam karşı yoldan çekici geçiyormuş. Beni arabadan ilk çekici şoförü çıkarmış ve 112’ye haber vermiş. Sonra da arabayı Çal Jandarma karakoluna çekmiş.
Bunların hepsi de kısa aralıklarla doğruydu kuşkusuz. Ancak,  bir çılgınlık sonucu ehliyetsiz ve kimliksiz yola çıktığım halde, yoldayken benim adımı soyadımı ve en azından mesleğimin bir parçasını bilen doktorlar bunu nereden öğrenmişti?
Orada da iki veya üç öykü bulunuyor.
Birincisi, ben yuvarlandıktan hemen sonra, başıma her kim geldiyse, telefonum çalıyor. Telefonu biri açıyor. Ufuk Dağlı benimle konuşmak istediğini söylüyor. Telefonu açan, durumumu anlatıyor: Arkadaşınız trafik kazası yaptı. Şu anda arabadan yeni çıkardık. Çimlerin üzerine yatırdık. Durumu iyi gibi görünüyor.
Bir süre bocalayan ve ne yapacağını şaşıran Ufuk, birkaç dakika sonra yeniden arıyor. Bu kez bir doktor çıkıyor karşısına:
“Arabadan çıkartırken zorlandık. Arkadaşınız baş aşağı duruyordu. Araba ters dönmüştü. Sıkışan bacağında kırık olabilir. Şu anda 112 acili aradık. Ambulans yolda. Ensesinde de hassasiyet var.”
Doktor kaza yerini ve bölgeyi anlatıyor Ufuk’a.
Ufuk hemen Denizli Üniversite Hastanesini arıyor, oraya kimliğimi veriyor ve Müzik Bölümü başkanı Osman Akbulut’u bulmaya çalışıyor.
Bu arada ambulans gelene kadar sürekli telefon ediyor.
Ambulanstayken de doktorlarla konuşuyor.
Eşime haber veriyor.
Tuhaf olanı. Eşimin haberinin olması ve onun da sağı solu dehşet içinde telefonla araması...
Bir başka öykü, Sinan Ergun adlı arkadaşımın beni merak edip araması. Yine telefona birisi çıkıyor, benzer öyküleri anlatıyor.
Sinan hemen Kelime Ata’ya haber veriyor. O da Mustafa Kirman’a. Kirman da Denizli Üniversite Hastanesi’ndeki arkadaşı Erhan Aran’a haber veriyor. Erhan hemen hastaneye gidiyor ve ambulansı gönderip beni beklemeye koyuluyor. Bu arada Ankara ile de görüşmelere devam ediyor.
Başka bir öykü de, çekici şoförünün beni bulması ve beni arabadan çıkartıp 112’ye telefon etmesi. Bu arada da arkadan gelen otobüstekilerin inip benimle ilgilenmesi ve telefon trafiğinin başlaması...
Bir tek bilgisayarımı korumaya alan Celil’in öyküsünü bilmiyorum.
Sabah kalktığımda, burnumun bile kanamadığını, tüm tahlillerimin yapıldığını, tomografimin çekildiğini ve kırık veya benzeri bir hasarımın olmadığını öğrendiğimde kardeşim çok şaşırmıştı. Hastaneden taburcu edildiğimde bile hala inanamıyordu.
Bir beze sarınıp, kardeşimin arabasına bindim ve Çal Jandarma karakolunda ifade vermeye ve arabayı Denizli’ye çektirmeye karar verdim.
Bu sırada Denizli’de de bir tanıdık arıyordum.
Araba hurda olmuştu ve hurda fiyatına en az kazık yiyerek satmak zorundaydık. 500 TL’ye razıydık. En azından çekici parasını çıkarmalıydık.
Maliye Bakanlığı’ndan arkadaşım Süleyman Toyan’ın Denizli’de kız kardeşi vardı ve kocası Hasan da vergi dairesinde müdürdü. Süleyman’ı aradım ve arabayı nereye bırakabileceğimiz konusunda yardımcı olmasını istedim.
Söylediği adrese gittik. Önde hurda taşıyan çekici, arkada biz.
Sonra kardeşim gidip bilgisayarı Celil beyden aldı.
Ankara’ya yola koyulduğumuzda akşam olmak üzereydi.
Yol boyu göğüs ağrısı ve kusmayla her yüz kilometrede bir mola vererek gece yarısı Ankara’ya vardık.
Evdekiler uyumuştu. Eşim de beni bir “suçluymuşum” gibi sessizce karşıladı.
Kim bilir, belki de suçluydum.

5 NİSAN
Gece göğüs ağrılarım kalmadı. Uzun bir süre kazanın şokunu atlatamadığımdan uyuyamadım. Sabaha kadar döndüm durdum. Aklımdan tüm hayatım geçiyor, yaptığım hatalar üzerime üzerime geliyordu. Bomboş bir hayat yaşadığımı mırıldanıyor, neden ölmediğime de hayıflanıyordum açıkçası.
Gözümü kapadığımda hep karşımdan gelen arabayı görüyor ve son anda direksiyonu kırışım aklıma geliyordu. Neden yolu şaşırdığıma kızıyor, birkaç dakikalığına da olsa, yol kenarında neden dinlenmediğimi kendime sorup duruyordum.
Ama yaşamda “keşke” olmadığını hep kendime tekrar eden biri olarak, sürekli dönüp duruyor ve artık yapacak hiçbir şey olmadığını bilerek kendi kendimi yiyordum.
Bu kaçıncı “salaklığımdı” ve yaşamım hep bu salaklıklar üzerine kurulu olarak mı yürüyecekti?
Kazadan burnum bile kanamadan çıkmış olmama herkes “verilmiş sadaka” yaftası yapıştırıyordu, ama ben pek öyle bakmıyordum. Bana daha çok, “dur hele, öyle kolayca kaçıp gitme yok. Daha çekeceklerin var,” mesajı gibi geliyordu.
Pazar günü, yani 5 Nisan çok sıkıntılı geçti. Evdekiler kurtulduğuma pek sevinemiyordu, çünkü araba hurdaya çıkmıştı. Gerçi 1993 model Mazda’ydı ve araba zaten hurda durumdaydı. Ama “kör ölür badem gözlü olur” misali, hiç yoktan ayaklarımızı yerden kesen bir arabaydı ve yenisini almaya kalksak en az 5-6 bin lira vermek zorundaydık.
Tüm Pazar günümü, “şöyle olsaydı, böyle olsaydı,” diyerek geçirdim. Ne düşünürsem düşüneyim, asla rahatlayamıyordum. Üstelik dehşetli bir mide bulantısı ve kusma içindeydim. Halsizliğim de çok artmıştı. Yemek yemede zaman zaman güçlük çekiyordum. Özellikle ilk lokmayı aldığımda, dehşetli bir ağrı göğsüme çöküyor, bir anda yere yığılıyordum. Daha sonra ise rahatlıyordum tuhaf bir şekilde.
Nedense, aklımdan kazayı kovmaya çalıştıkça aklıma Bakanlıktaki günlerim geliyordu. Ne çok didişmiştim Bakanla, genel müdürlerle, müsteşar yardımcılarıyla.
Nurcan Tokar diye bir müsteşar yardımcısı vardı. Basın müşavirliği görevime başladığım ilk gün atışmıştık. O yüzden de beni hep “potansiyel düşman” bellemişti ve yıldızımız hiç barışmadı.
İstemihan Talay’ın “gözde” müsteşar yardımcılarının başında geliyordu ve Güzel Sanatlar Genel Müdürlüğü ona bağlı olduğu için de tüm sanatsal faaliyetlerde “dediği” oluyordu.
Ben de sürekli itiraz ediyor, sanat politikasının yanlış olduğunu her fırsatta dile getiriyordum. Kadın nefretle karşılıyordu her yaptığımı.
Sonunda kapıştık.
Bir başka hatam da, böylesine derin çizgiler çizerekten bir “kadınla” kapışmak olmuştu.
Hıncını mutlaka alacaktı.
Çorum sürgünümün bir ayaklarından biri de o oldu.
Daha sonra ANAP’tan milletvekili aday adayı oldu ve şöyle bir deklarede bulundu:
“İlk fırsatta gelip Kültür Bakanlığı’nın başına oturacağım!”
İstemihan Talay ile ipler de o zaman koptu.
Milletvekili olamayınca geri dönmeye çalıştı, ama İstemihan Talay almadı.
İki müsteşar yardımcısı beni hedef göstermiş, İstemihan Talay da ikisini de dinleyerekten beni gözünden uzak yerlere sürmüş, üstelik tüm kültür müdürlerine araba tahsis ettiği halde, bana araba tahsis etmeye yanaşmamıştı.
Zaten dört senelik Çorum maceram sırasında bir kez bile Çorum’a gelmedi.
Karşılamayacağımı, hatta o gün ortalıkta bile görünmeyeceğimi o da biliyordu.
Her iki müsteşar yardımcısı için kendisini zamanında uyarmıştım ve beni dinlemek yerine beni sürmüştü.
Her ikisiyle de kavgalıydı artık. Kendi adıma haksız da olsam, onlar konusunda haklı çıkmıştım ve İstemihan Talay gibi “zeka vakfı üyesi” bir kişinin kolaylıkla anlayabileceği bir durumdu bu.
Kültür Bakanlığı’nda, çok nitelikli insanlarla karşılaştığım gibi, yerini hazmedemeyen bir yığın yönetici ile de karşılaştım. Nasıl davranacağımı, ne yapacağımı bilemeden, yeldeğirmenleriyle savaşır gibi savaşmaya çalıştım. Sağlığımdan da oldum. Alkole de bulaştım. Memuriyetin kurallarını bilmeden, memur yapılmıştım. Dış politika muhabiri olarak ANKA’da işe başladığımda, memuriyetten geldiğimden, hem de baremin dokuzuncu derecesinde memuriyetten geldiğimden, Dışişleri Müsteşarı İnal Batu’nun odasına girerken kapıyı çalıp, önümü iliklediğimi anımsıyorum.
İçeri girdiğimde de ne göreyim, Sedat Ergin ile Nur Batur İnal beyin karşısına oturmuş kahvelerini yudumluyor. İnal Batu beni uzaydan gelmiş bir yaratık gibi baştan aşağı süzerek “ne istediğimi” kibarca sordu.  Sedat ile Nur’un bakışlarını yaşamım boyunca unutmayacağım herhalde.

14  NİSAN’A KADAR
14 Nisan’a kadar yaklaşık on gün bol alkol ve sıkıntılı düşüncelerle geçti. Hep aynı şey aklıma geliyor, neden böyle bir şey yaptığımı sorgulayıp duruyordum. Bu arada arabanın durumunu telefonla kontrol ediyor, satışı için gerekli belgeleri hazırlamaya çalışıyordum. Aslında hiçbir şey de yapmıyordum.
Göğsümdeki ağrı tamamen geçmişti. Sağ bacağımda, kalçama yakın bir yerdeki küçük bir ağrı dışında hiçbir sıkıntım da yoktu.
Ünal İnanç’ı arayıp da, “beni nasıl buldun ağabey,” diye sormayı da hiç istemiyordum.
Kurthan Fişek aramıştı yoldan ve geçmiş olsun demişti.
Tekrar aradı, “Yahu Mümtaz, Ünal’ın nereden haberi oldu,” diye sordu. Bilmediğimi söyledim. “Bana da söylemedi,” dedi.
Ünal İnanç ve bilgisayar işi tam anlamıyla gizem içindeydi ve çözmek de istemiyordum. Zaten umurum da değildi.
Arabanın halini gören hemen herkes, “arabadan sağ çıktığım” için duacı olmamı söyleyip duruyordu. Ama benim aklımda bambaşka şeyler vardı.
Kafamdaki “neden” soruları dışında, neredeyse eski hayatıma dönmüştüm bile. Huzursuzluk, bir arabayı saçma sapan bir gerekçeyle şarampole yuvarlayıp elden çıkarmış olmamdan kaynaklanıyordu. Yalnızca o da değil, yapmam gereken bütün işleri bir kenara bırakmam için bir “vesile” olduğunu da düşünmeye başlamıştım. Canım hiçbir şey yapmak istemiyordu ve neredeyse ucuna geldiğim bir işi de kaybetmek üzereydim.
Sabahları son derece yorgun ve isteksiz kalkıyor, üst üste içtiğim sigaralarla kendimi oyalıyordum. Tipik bir “depresyon” tablosu çiziyordum yani.
Durmaksızın sigara içiyor, arada bir de içki yuvarlıyordum. Canım sıkkındı ya, bunun hıncını bir yerden almalıydım mutlaka.
İçki sonrası, ayılmaya doğru daha çok, bir mide bulantısı ve kusma isteği başlıyordu.
Hafta sonuna kadar böylece gitti.
Hafta sonu evde müthiş bir kavga çıktı. Artık sevgili karımın ve çocuklarımın dayanacak pek hali kalmamıştı. Gündüzleri sürekli uyuyan, geceleri de sürekli içip dolaşan bir adam halindeydim.
Ağrım sızım yoktu.
Ama bir tuhaftım. Yemek yemediğim için pek bir şey hissetmiyordum.
11 Nisan cumartesi gecesi bir lokma ekmek yediğimde, yere yıkılacak kadar şiddetli bir göğüs ağrısı hissettim.
Ağrı çok sürmedi, ama sabaha kadar alnımda boncuk boncuk ter, sırtımda ise tarifsiz bir ürpertiyle, açık televizyonun başında öylece bekledim.

14 NİSAN
Sabah hemen toparlandım ve kardeşime haber verip, Güven Hastanesi’nden endoskopi için randevu almasını söyledim. 17 Mayıs’tan önceye gün vermiyorlardı. Yine de kardeşim, mutlaka hastaneye yatmamı ve serum bağlatmamı istiyordu.
Aysun’a, yani eşime, tedavi olmak için hastaneye gideceğimi yineledim. O da arkadaşı dermatolog Şule Öncel’i aradı. Şule Magnet’te çalışıyordu ve oradaki bir arkadaşından benim için endoskopi randevusu almıştı.

15 NİSAN
Ertesi gün öğleden sonra Magnet’e gittik. Gittiğimizde saat 3,5’tu, saat beş olduğunda hala doktor bizi içeri almamıştı. Girişteki bankoda oturanlar ise, doktorun saat beşte çıkıp gittiğini söylüyorlardı. Muayene odasına giren hemşireler de bizi gördükleri halde, hiçbir şey söylemiyorlardı.
Sinirlendim ve oradan ayrıldım. Şule’ye de haber vermedim.
Ertesi gün Bayındır’a gitmeye karar verdim. Gazetecilikten arkadaşım Levent Uyanıker Bayındır Hastanelerinin basın müşavirliğini yapıyordu. Ayrıca Hastanelerin genel müdür yardımcısı Yaman Zorlutuna’yı hem tanıyordum hem de ortak bir yığın arkadaşımız vardı.
Yaman’a ulaşamadım, ama ertesi gün saat 11’de Levent beni beklediğini söyledi. Kardeşimle bu kez oraya gittik. Doktor muayene etti, ancak endoskopi için 385 TL istedi. Oysa ben emekli sandığına bağlı olduğum için çok az bir para vereceğimi sanıyordum. Meğerse Bayındır hastanelerinin emekli sandığı ile anlaşması yokmuş.
Oradan ayrıldık. Medicana’ya gitmeye karar verdik.
Kardeşim beni evime bıraktı. Yine uyku, yine yılgınlık ve saçma sapan kuruntular.

19 NİSAN
Öğlene doğru evden çıktım ve Ayrancı’da annemlerin evine gittim. Amacım Güven Hastanesi’ne yatmak ve kendime serum bağlatmaktı. Ama oraya gidince kendimi daha iyi hissettiğimi fark ettim. Ağrım yoktu. Sigara almaya evden çıkmak için bahane ararken, birden göğüs ağrım şiddetlendi ve kusmaya çalıştım. Bunun nedenini biliyordum aslında. Daha önce içtiğim içkilerden sonra hep oluyordu bu, ama bu kez biraz farklıydı. Hafif de olsa göğsümde bir ağrı hissediyor, ne kadar uğraşırsam uğraşayım kusamıyordum.
O halimle annem ve babam görmesin diye, bana ayırdıkları odaya girip kapıyı kapattım ve yere çöktüm.
Yaşantımı kendi kendime zehir ediyordum. Anlamsız üzüntüler, gereksiz kaygılar, bir incir çekirdeğini bile doldurmayan sorunlar, kavgalar, huzursuzluklar, çalışmama isteği, önümdeki bir yığın fırsatı uyuyarak tepmeye çalışma...
Neden oluyordu bütün bunlar? Her insanın yaşamında bu veya benzer dönemler geçiyordu mutlaka, ama bendeki son beş senedir sürekli artarak gelişen bir yayılma gösteriyordu. Her gün daha kötüye gittiğimi düşünüyordum. Amacım yoktu sanki. Bir yığın çeviri yapıyor, kitap okuyor ve daha çok felsefe üzerine denemeler yazıyordum. Aklın çevresinde dolanıyor, onun zeka ve mantık ile ilişkisini kurmaya çalışıyordum. Duygusal tepkiler ve yakınlaşmalar konusunda aklın ne gibi “kalkanlar” geliştirdiği, kurnazlığın ise aklı nasıl tuzağa düşürdüğünü kafama takmıştım.
Sıradan bir bakışla, deliriyordum sanki.
Oblomov gibiydim. Bir bardak su içmek yerine, susuzluğumu bastırmayı yeğliyordum. Meyve yemek istersem vazgeçiyor, sigara ile isteğimi söndürüyordum. Böyle böyle gelmiştim bu günlere ve şimdi bir elbise dolabının dibinde, nispeten yabancı bir evde, hastaneye yirmi metre ötede kıvranıp duruyordum.
Neden? İnsan kendini neden böyle bir “cendereye” sokar diye düşünüyordum hep. Ayağa kalkıp, eskisi gibi “fıldır fıldır” olmak, taşı sıksam suyunu getireceğimi hissetmek istiyordum. Kalkıyordum ve karar veriyordum yapmaya, ama yine aklıma kaza, orada kaybettiklerim, daha önce yaptıklarım, ondan öncekiler... Hepsi birden başıma üşüşüyordu. Bir gün sonra yapmak zorunda olduklarımı düşündükçe, iyice yığılıyor ve ağrının geçmemesini bekliyordum. Ağrı beni oyalıyordu çünkü. Ağrı bir bahane oluyordu.
Dayanamayacak hale gelince, Güven Hastanesi’nin aciline gitmeye karar verdim. 82 yaşındaki babamın da yardımıyla, asansörü olmayan apartmanın beşinci katından aşağı indik. Benim için sorun değildi belki ama, zavallı adamcağız yeniden çıkacaktı bu merdivenleri.
Hastaneye acil girişinden girdik. Beni hemen acilin köşesindeki bir yatağa yatırdılar ve yeşil bir örtüyle de çevremi kapattılar. Artık kendi küçük odamda, yatağımla ve serumumla başbaşaydım.
Bir süre sonra acil doktoru geldi. Endoskopi istediğimi söyledim. Acil servisinde böyle bir hizmetin o anda olmadığını, ancak sabah yapılabileceğini söyledi. Sonra beni tomografiye götürdü. Tahliller için kan aldı vb.
Hiçbir şeyi umursamıyordum. Boşuna uğraşıyorlardı. Daha farklı bir şey hissediyordum vücudumda.
Serum biter bitmez hastaneden kaçtım. Yukarı çıktığımda kendimi yine çok iyi hissediyordum. Dışarı çıkıp bir dolaşacağımı söyledim babama. Anlamıştı. Anahtarı aldı ve cebine koydu. Beni dışarı çıkarmamaya kararlıydı.
Sabaha kadar hır gür içinde geçti. Sabaha doğru dalmışım.
Kardeşim geldiğinde hala uyuyordum.

21 NİSAN VE SONRASI
Medicana’ya gittik. Prof. Dr. Ülkü Sarıtaş muayene etti ve endeskopi için ertesi günü, yani 21 Nisan Salı gününü verdi. Gece 11’den sonra bir şey yemeyecektim ve sabah saat 11.30’da hastanede olacaktım.
Denilen saatte orada oldum. Endoskopiye aldılar.
Yemek borum ve midem korkunç durumdaydı. Serum bağladılar ve 24 saat damardan besleneceğimi, ağızdan hiçbir şey, su dahi almayacağımı söylediler.
İki gün sırt üstü, 8 ünite sıvı alarak yattım.
Kalktığımda 41 kilo yüz gramdım.
Akşama doğru raporum geldi. Alınan parça, biopsi için patalojiye gönderilmişti. Raporun bir yerinde, “Ozefagus ca?” yazıyordu ve aynen yazdığım gibi de sonunda soru işareti vardı. Ama ne eşim ne de ben konduramamıştık. Sol kaburgalarımdan biri kırık olduğu için, onun gölgesinin düştüğünü sandı eşim.
22 Nisan akşamı da Aysun, sınıf arkadaşlarıyla buluşmak üzere Foça’ya gidiyordu. Ben de katı yiyecekler yememek, sıcak çay içmemek ve sigarayı azaltmak koşuluyla çocuklarla birlikte kalmıştım. Biyopsi için hiç bir endişe duymuyorduk.
Cuma günü biyopsi sonuçları geldi: Özefagus CA.
Aysun apar topar Foça’dan aynı gün döndü.
Cumartesi doktorlarla görüşüldü.
Pazartesi yatış işlemim yapıldı.
Bir hafta tetkikler sürdü.
Hafta sonu evde geçirmeme izin verdiler.

4 Mayıs 2009 Pazartesi günü ameliyata girdim. Hiçbir şey hatırlamıyorum doğal olarak. Uyandığımda acil servisteydim ve hiç acı duymuyordum. Her tarafıma kablolar, tüpler vb. bağlanmıştı.
Erken yakalamıştım kanseri. Doktorlara göre erken yakalama şansım yüzde sekizmiş...
Ameliyat sonrası yapılan tetkiklere göre “metastaz” yok, kan değerlerim ve diğer değerlerim normal... Söylendiğine göre, “şimdilik” kanserle savaşta bir sıfır öndeyim.
A.Mümtaz İdil
odatv.com

25.06.2009 00:00

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.